سگ بودن در تشیع!

و اکنون ، که از گیر ادبیات سگ پرور و تصوف سفله پرور ، خدای مهربان خلاصم کرده است ، گرفتار اینها هستم که باز به نام مذهب و به بهانه ی دعا و ... 

و اکنون ، که از گیر ادبیات سگ پرور و تصوف سفله پرور ، خدای مهربان خلاصم کرده است ، گرفتار اینها هستم که باز به نام مذهب و به بهانه ی دعا و شفاعت و توسل و ندبه این مردم را به سگ بودن دعوت میکنند و پیروان راه و رسم علی و حسین و زینب را بصورت سگان علی و حسین و زینب در میآورند و حتی جمع را بنام ندبه کردن و ندبه خواندن روی زمین به چهار دست و پا میخوابانند و در پای امام غایب که حضرتش را به بازی در مجلس احضار میکنند و بر روی منبر مینشانند ، به عوعو کردن وامیدارند و شعار تشیعشان را ما سگ توایم عوعوعو انتخاب میکنند و انگار العیاذ بالله اهل بیت پیغمبر خانواده ای ارمنی اند که سگ دوست داشته باشند و سگ در خانه راه دهند و نگاه دارند و بنوازند و لقمه دهند ! آنهم انسانی را که به شکل سگ درآمده است ! و بجای معرفت و کمال و عمل و جهاد و حرکت و ایثار و خدمت برای نجات خود دم می جنباند و موس موس میکند و تملق می گوید و میبینیم که چگونه این مذهبی که این انسان مادی خاکی را مقام خلافت خدائی می بخشد و او را امانتدار خاص خدا مینامد و مسجود فرشتگان میسازد و به وی فرمان میدهد که : خلق و خوی خدا را بگیر ! در دست اینان مذهبی میشود که انسان را خلق و خوی سگ میدهد و کلب آستان میخواهد . و وقتی کسی سگ میشود بهر حال سگ است و همه جا سگ است . سگ امام که هیچ سگ خدا . مگر سگهای کوچه ها و زباله دانها و خانه های ارباب سگهای خدا نیستند ؟ 

 از این همه ذلت و ذلت و ضعف و ضعف و تسلیم و تسلیم و خلق و خوی دم جنبانی در برابر قدرت و برای لقمه ای نان و پاره ای استخوان و وحشی گری در برابر ضعف و پارس کردن بفرمان ارباب ، بستوه آمده ام . تحمل پذیر نیست که ملتی متمدن که از برجسته ترین ملتهای عزیز تاریخ بوده است و ملتی که در اسلام بزرگترین فخر را کسب کرده است و ملتی که در جهان مارک علی را بر پیشانی دارد ذلت و زبونی سگ را پیدا کند پاچه ضعفا را بگیرد و بر غریبه ها پارس کند و کنار در ارباب دم بجنباند و در اسلام سگ نجس است ولو سگ خاندان پیغمبر که از سگ بیزارند و سگ بازی را صفت یزید میشمارند .

                                                  برگرفته از کتاب با مخاطبهای آشنا اثر دکتر علی شریعتی