و...!

 ای نگاهت نخی از مخمل واز ابریشم  

    چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم 

            به تو آری،به تو یعنی به همان منظر دور 

                 به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور 

                         به همان سایه همان وهم همان تصویری 

                                 که سراغش زغزلهای خودم می گیری 

 به همان زل زدن از فاصله دور به هم 

           یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم 

                 به تبسم به تکلم به دل آرایی تو  

                     به خموشی به تماشا به شکیبایی تو 

                            به نفس های تو در سایه سنگین سکوت 

                                 به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت 

  شبحی چندشبی آفت جانم شده است  

  اول اسم کسی ورد زبانم شده است 

  درمن انگار کسی درپی انکار من است 

  یکنفر مثل خودم عاشق دیدار من است 

  یک نفر ساده چنان ساده که از سادگی اش 

  می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش 

  آه! ای خواب گرانسنگ سبکبار شده 

  بر سر روح من افتاده و آوار شده 

  در من انگار کسی در پی انکار من است 

  یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است 

  یک نفر سبز چنان سبز که از سبزی او  

  می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش  

  رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است 

  اول اسم کسی ورد زبانم شده است 

  آی بیرنگ تر ازآینه،یک لحظه بایست 

  راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست! 

  اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست 

  پس چرا رنگ تو و آینه انقدر یکیست!؟ 

  حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش 

  عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش! 

                      آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود  

                            آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود 

                                اینک از پشت دل آینه پیدا شده است 

                                   وتماشا گه این خیل تماشا شده است 

                                      آن الفبای دبستانی دلخواه تویی 

                                                       آن شبح شاد شبانگاه تویی...  

ومن امشب قسم خوردم تو را هرگز نرنجانم...