َQuiet Revolution

یکسال گذشت..

دقیقا یک سال...

حالم خوبه...

خیلی خوب...

همه چیز همونجوریه ...

من خوبم...

من عوض شدم...

:))))))))))))))))

من که خیلی مقاوم بودم...

من که همیشه مراقب روحم بودم...

چرا؟؟؟

چرا همچین چیزی باید واسه من پیش بیاد......

آتش است

در درون من

گاهی..

اما

لبخند می زنم

 

قلب من از سنگ نیست

اینجا حصاری است

که میان آن پنهان شده ام

آنچه می بینی من نیستم

پنهان شده ایم

من و همه احساساتم

رویاهایم...

می ترسم

همه آنچه را که احساس می کنم

بدانند...

زیر پا بگذارند...

له کنند...

 

پنهان می کنم خودم را

از همه

این سرما

از قلب من نیست

شیطنت...

عصبانیت...

جدیت...

من این نیستم!

تنها جلایشان داده ام

آن قدر که بپوشانند

احساساتم را بپوشانند

تا هیچ کس نداند

 

 

روزی ساحری ماهر , بر آن شد تا در سرزمینی , پادشاهی را نابود کند. بر یک عصاره , سحری دمید و در چاه  عمومی شهر ریخت و آب را چنان آلوده ساخت که هر کس از آن می نوشید دیوانه می شد. اما شخص شاه و خانواده اش چاه خاص خود داشتند که دور از دسترس جادوگر بود. صبح روز بعد مردم از آب چاه آلوده نوشیدند و دیوانه شدند. پادشاه نگران شد و کوشید تا مردم را بر سر عقل آورد و سلامت و امنیت را به سرزمین خود بازگرداند. از آن جا که داروغه ها و کارگزاران و مقامات حکومتی از آب چاه آلوده نوشیده بودند به تدابیر پادشاه وقعی نگذاشتند, مردم هم وقتی از دستورات پادشاه آگاه شدند, تدابیر و فرمان های او را عادلانه و عاقلانه ندانستند , به کاخ یورش بردند و خواستار کناره گیری اش شدند.

پادشاه , بر آن شد از تخت فرونشیند, اما ملکه او را مانع شد و گقت : «برویم ... برویم و از همان چاهی آب بنوشیم که مردم نوشیدند , تا همانند آنان شویم...»

و چنین کردند , و از آب سحر شده ی چاه نوشیدند و هذیان گویی آغاز کردند, ملازمان و زیردستان و دیگران با شنیدن سخنانی همگون خویش , از کرده ی خود نادم شدند و گفتند:

«حال که شاه چنین بخردانه سخن می گوید چرا نباید بر این سرزمین پادشاهی کند»

با وجودی که مردم آن , رفتاری غیر متعارف و کرداری متفاوت با مردم دیگر کشورهای همسایه داشتند ولی آن سرزمین , در صلح و آرامش به زندگانی خود ادامه می داد و شخص شاه نیز تا آخرین روزهای حیاتش بر آن پادشاهی کرد

.

.

.

                                                            بخشی از کتاب «ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد» از «پائولو کوئیلو»

                                                                                    ص54 و 55

 

 

 

خدا از آسمان می نگرد

و هر که از آسمان بنگرد, دیوارها را نمی بیند.

روح هایی را که بر روی خاک می خزند دیوارها از هم جدا می کند,

پرنده ای که در اوج آسمان پرواز می کند

و آواز عاشقانه اش را سر می دهد

آشیانه اش در خانه های همه ی مردم شهر است ,

دیوارهای همسایه و میدان های شهر و خیابان های دور

انسان ها را از هم دور نمی سازد.

                                                                                    "دکتر علی شریعتی"

 

ماهی همیشه تشنه ام

در زلال لطف بیکران تو

می برد مرا به هر کجا که میل اوست

موج دیدگان مهربان تو

 

زیر بال مرغکان خنده هات

زیر آفتاب داغ بوسه هات

ای زلال پاک !!

 

جرعه جرعه جرعه می کشم تو را به کام خویش

تا که پر شود تمام جان من ز جان تو

ای همیشه خوب

ای همیشه آشنا

 

هر طرف که می کنم نگاه

تا همه کرانه های دور

عطر و خنده و ترانه می کند شنا

 

در میان بازوان تو

ماهی همیشه تشنه ام

ای زلال تابناک

یک نفس اگر مرا به حال خود رها کنی

ماهی تو جان سپرده روی خاک

                                                              فریدون مشیری

ميخواهم  بگويم ......
فقر  همه جا سر ميكشد .......
فقر ، گرسنگي نيست ، عرياني  هم  نيست ......
فقر ، چيزي را  " نداشتن " است ، ولي  ، آن چيز پول نيست ..... طلا و غذا نيست  .......
 
فقر  ،  همان گرد و خاكي است كه بر كتابهاي فروش نرفتهء يك كتابفروشي مي نشيند ......
 
فقر ،  تيغه هاي برنده ماشين بازيافت است ،‌ كه روزنامه هاي برگشتي را خرد ميكند ......
فقر ، كتيبهء سه هزار ساله اي است كه روي آن يادگاري نوشته اند .....
فقر ، پوست موزي است كه از پنجره يك اتومبيل به خيابان انداخته ميشود .....
فقر ،  همه جا سر ميكشد ........
                 
   فقر ، شب را " بي غذا  " سر كردن نيست ..
 
 
                  فقر ، روز را  " بي انديشه"   سر كردن است
 

                                                                                   دکتر علی شریعتی

نیایش

...درسی که یک روح وحشی و سخت, همان اندازه بدان نیازمند است که

روحی اهلی و نرم:

روحی که هم معنی دوست داشتن را می فهمد

و هم زیبایی اشک را

هم می جنگد

و هم می داند که سر بر زانوی مهربان او نهادن

و در زیر دست های نوازشگرش

که دو مسیح خاموش اند

به لذت تسلیم,  رام بودن

                                                                        از شکوه آدمی نمی کاهد!

                                   

                                                                                    دکتر علی شریعتی

 

ای ستاره ها که از جهان دور

چشم تان به چشم بی فروغ ماست

نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟

در میان آبی زلال آسمان

موج دود و خون و آتشی ندیده اید؟

 

این غبار محنتی که در دل فضاست

این دیار وحشتی که در فضا رهاست

این سرای ظلمتی که آشیان ماست

در بی تباهی شماست !

 

گوش تان اگر به ناله ی من آشناست ,

از سفینه ای که می رود به سوی ماه ,

از مسافری که می رسد ز گرد راه ,

از زمین فتنه تگر حذر کنید !

پای این بشر اگر به آسمان رسد

روزگارتان چو روزگار ما سیاه ست!

 

 

وقتی تو با من نیستی

از من چه می ماند؟

از من جز این هر لحظه فرسودن

چه می ماند؟

از من چه می ماند جز این تکرار پی در پی

تکرار من در من

مگر از من چه می ماند؟

غیر از خیالی خسته از تکرار تنهایی

غیر از غباری در لباس تن چه می ماند؟

از روزهای دیر بی فردا که می آید ؟

از لحظه ها رفته ی روشن چه می ماند ؟

از من اگر کوهم, اگر خورشید, اگر دریا

بی تو میان قاب پیراهن چه می ماند ؟

بی تو چه فرقی می کند

دنیای تنها را

غیر از غبار و آدم و آهن چه می ماند؟

وقتی تو با من نیستی از من که می پرسد؟

از شعر و شاعر جز شب و شیون چه می ماند؟

وقتی تو با من نیستی

از من چه می ماند؟

از من جز این هر لحظه فرسودن

چه می ماند؟

از من چه می ماند جز این تکرار پی در پی

تکرار من در من

مگر از من چه می ماند؟

 

در کودکی نمی دانستم که باید از زنده بودنم خوش حال باشم یا نباشم! چون هیچ موضع گیری خاصی در برابر زندگی نداشتم!

فارغ از قضاوت های آرتیستیک در رنگین کمان حیات ذره یی بودم که می درخشیدم! آن روزها میلیون ها مشغله ی دل گرم کننده در پس اندازه ذهن داشتم ! از هیأت گل ها گرفته تا مهندسی سگ ها, از فرم سنگ ها گرفته تا معمای باران ها و ابرها , از سیاهی کلاغ گرفته تا سرخی گل انار, همه و همه دل مشغولی های شیرین ساعات بیداری ام بودند!  به سماجت گاوها برای معاش, زمین و زمان را می کاویدم و به سادگی بلدرچین سیر می شدم .

گذشت ناگزیر روزها و تکرار یکنواخت خوراکی های حواس , توقعم را بالا بررد! توقعات بالا و ایده های محال مرا دچار کسالت روحی کرد و این در دوران نوجوانیم بود ! مشکلات راه مدرسه , در روزهای بارانی مجبورم کرد  به خاطر پاها و کفش هایم به باران با همه ی عظمتش بدبین شوم و حفظ کردن فرمول مساحت ها , اهمیت دادن به سبزه قبا را از یادم برد ! هر چه بزرگتر شدم به دلیل خودحاهی های طبیعی و قراردادهای اجتماعی از فراغت آن روزگار طلایی دور و دورتر افتادم!

این روزها و احتمالا تا همیشه , مرثیه خوان آن روزها باقی خوغهم ماند ! تلاش می کنم به کمک تکنین بیان و با علم به عوارض مسموم زبان , آن همه حرکت و سکون را بازسازی کنم و بعضا نیز ضمن تشکر و سپاس ازهمه ی هم نوعان زحمت کش ام که برایم تاریخ ها و تمدن ها ساخته اند گلایه کنم که مثلا چرا باید کفش هایمان را به قیمت پاهایمان بخریم و چرا باید برای یک گذران سالم و ساده , خود را در بحران های دروغ و دزدی دیوانه کنیم !

چرا باید زیبایی های زندگی را فقط در دوران کودکی مان تجربه کنیم حال آن که ما مجهز به نبوغ زیباسازی منظومه هاییم! در مقایسه با آن ظلمات سنگین و عظیم نبودن , بودن نعمتی است که با هر کیفیتی شیرین و جذاب است!

بدبینی های ما عارضه های بد حضور و ارتباطات ماست! فقر و بیماری و تنهایی مرگ ما , هیچ گاه به شکوه هستی لطمه نخواهد زد ! منظومه ها می چرخند و ما را با خود می چرخانند !

ما , در هیأت پروانه ی هستی , با همه ی توانایی ها و تمدن هامان شاخکی بیش نیستیم ! برای زمین هفتاد کیلو گوشت با هفتاد گیلو سنگ تفاوتی ندارد ! یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست ! اگر رد پای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم سرانجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم و همه ی چیزهای تلنبار مربوط و نامربوط را زیر و رو میکنیم ! به نظر می رسد , انسان آسانسورچی فقیری است که چرخ تراکتور می دزدد! البته به نظر می رسد! تا نظر شما چه باشد ؟

                                                                                                            حسین پناهی

دوستی می گفت:

            شعر کوچه ات

هر زمان روشنگر دل های ماست

                 

گفتمش : از کوچه دیگر دم مزن

زان که شهر از عشق , از شادی جداست

 

نیک بنگر هر طرف , در هر گذر

نام خون آلوده ای بر کوچه ها ست.

                                                                         فریدون مشیری

 

نردبانی است نهان

که تردید

کوتاهش می کند

کوتاهش

کوتاه

تا عقل

جهان

                                                                 کولی 

                                                 پیراهن تنگ یک خواب بلند

                                                        کیکاووس یاکیده