ای نگاهت نخی از مخمل واز ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری،به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور
به همان سایه همان وهم همان تصویری
که سراغش زغزلهای خودم می گیری
به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم
به تبسم به تکلم به دل آرایی تو
به خموشی به تماشا به شکیبایی تو
به نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت
زدرد من بسوزد سینه تو
شود غمگین دل بی کینه تو
نباشد تا به چشم خود ببینم
غبار آلوده آن آیینه تو
هر کجا رفتی پس از من
محفلی شاد است و روشن
یاد من کن
هر کجا دیدی به بزمی
عاشقی با لب گزیدن
یاد من کن
هر کجا سازی شنیدی
از دلی رازی شنیدی
شعر و آوازی شنیدی
چون شدی گرم شنیدن
وقت آه از دل کشیدن
یاد من کن....
وقتی ست کلماتی اشغالم کرده!!
تنهایی! دنیای ناعادل! انسانهای خودخواه! دوست! تقدیر! درد!
و در آخر گذاشتن و گذشتن! شاید واقعا باید گذاشت و گذشت!!!