زن عشق می کارد کینه درو می کند ...
تقدیم به تمامی زنان دریا دل جهان
http://s2.picofile.com/file/7186923117/www_nafasehabs2_blogsky_com_The_Woman_.pps.html
این نوشته برای توست!
به یاد توست!
به نام توست!
با سرآغازی به نام الله!
و چه زیباست دوست داشتن در سراشیبی غوص در میان دریایی از محبت!
و زیباتر،پرتاب تو با فشار حجم سنگین این دریا به آسمانی از عشق و دوستی!
و من اینگونه محبت خویش!
دل خویش!
و نظاره ی خویش بر تو دارم!
باش!
بایست!
و نظاره کن دوست داشتن های مرا!
که در پشت دیوارها نیز محبوبی!
در دوری ها و فراقت!
برای همیشه ای!
نه یک لحظه!
و من باز می گویم!
که ای یار!
بودنت مایه ی زندگیست!
دوست داشتنت سرمشق بندگیست!
و من خوش بنده ای هستم به بارگاه عاشقی!
مرا بپذیر!
مرغ سحر ناله سر مکن
دیدگان خسته تر مکن
ما ز آه و ناله خسته ایم
ما غمین و دل شکسته ایم
گوشمان ز ناله کر مکن
ناله سر مکن
ادامه مطلب ...
سبز نفس!
در فراسوی همه باور ها
همه گلهای امید
بوی خوفی پیداست
چه کسی می زندم نیش ؟
شهر نیم سوخته ام ، آی دلم
به نوای تو لبم تر
به نسیمت جانم
به کدامین نفس سبز تو دل بندم باز ؟ !
گرچه خاکستر سردت کردند
در فراسوی همه باور ها
همه ء نیش هراس
گل امید مرا سبز بدار .
من اگر روح پریشان دارم
من اگر غصه هزاران دارم
گله از بازی دوران دارم
دل گریان،لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم
در غمستان نفسگیر، اگر نفسم میگیرد
آرزو در دل من متولد نشده، می میرد
یا اگر دست زمان درازای هر نفس جان مرا میگیرد
دل گریان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم
من اگر پشت خودم پنهانم
من اگر خسته ترین انسانم
به وفای همه بی ایمانم
دل گریان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم ...
سلام!
حال همه‌ی ما خوب است
ملالی نیست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خیالی دور،
که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گویند
با این همه عمری اگر باقی بود
طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم
که نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد و
نه این دلِ ناماندگارِ بی‌درمان!
تا یادم نرفته است بنویسم
حوالیِ خوابهای ما سالِ پربارانی بود
می‌دانم همیشه حیاط آنجا پر از هوای تازه‌ی باز نیامدن است
اما تو لااقل، حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی
ببین انعکاس تبسم رویا
شبیه شمایل شقایق نیست!
راستی خبرت بدهم
خواب دیده‌ام خانه‌ئی خریده‌ام
بی‌پرده، بی‌پنجره، بی‌در، بی‌دیوار ... هی بخند!
بی‌پرده بگویمت
چیزی نمانده است، من چهل ساله خواهم شد
فردا را به فال نیک خواهم گرفت
دارد همین لحظه
یک فوج کبوتر سپید
از فرازِ کوچه‌ی ما می‌گذرد
باد بوی نامهای کسان من می‌دهد
یادت می‌آید رفته بودی
خبر از آرامش آسمان بیاوری!؟
نه ری‌را جان
نامه‌ام باید کوتاه باشد
ساده باشد
بی حرفی از ابهام و آینه،
از نو برایت می‌نویسم
حال همه‌ی ما خوب است
اما تو باور نکن!
گفت دانایی که: گرگی خیره سر،
هست پنهان در نهاد هر بشر!
لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، مابین این انسان و گرگ
زور بازو چاره ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست
ادامه مطلب ...
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودمء جانم گل یاد تو درخشید
در نهانخانه
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
ادامه مطلب ...
بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد
دعا کبوتر عشق است و بال و پر دارد
بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب
که روزگار بسی فتنه زیر سردارد
بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا
زپشت پرده غیب به ما نظر دارد
بخوان دعای فرج رابیادخیمه سبز
که آخرین گل سرخ از همه خبر دارد
ادامه مطلب ...
می نویسم خطی ز دلتنگی ام به احترام عشقت؛
شب است و ماه می رقصد و ستاره نقره می پاشد.نسیم پونه عطرشقایق ها ز لبهای هوس انگیز زنبق بوسه گیرد، نه دستی گرم به خوابم پنجه می ساید نه پای در کویر خشک قلبم راه می یابد.
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی تو را با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم.
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت ،دعا کردم.
و در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی.
و من تنها برای دیدن آن چشم ترا در دشتی از حسرت رها کردم.
ترا از بین گلهایی که در تنهائیم روئید باحسرت صدا کردم ،ولی رفتی،نمی دانم کجا تاکی برای چه؟
و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی،ولی رفتی ،و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می ربارید و بعد از رفتنت یک قلب رویایی ترک برداشت.
هنوز آشفته چشمان زیبای توام برگرد...ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد!
کسی از پشت قاب پنجره ،آرام و زیبا گفت:شاید در راه عشق و انتخاب او خطا کردی و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید ،میان جنسی از بغض کوچک یک ابر، نمی دانم برای چه ،شاید به یاد روز زیبای هم آغازی یا به رسم و عادت پروانگی مان برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم،دعا کردم......
شادمانه زیستن را از دل آموختم :
به دل گفتم :ای عشق نامیرای من ،شادمانی را بر من چنان آموز که هرگز افسرده خاطر نشوم .
گفت:تو را اگر به بازار مکاره عشق بردم ودم فروبستی وسخنی از روی اکراه و یا شعف بر زبان نراندی،
آنگاه به تو خواهم آموخت که چگونه همواره در شادمانی زندگی کنی؟
گفتم :باشد فرمانبردارم کنون.
گفت:پس بر نیکبختی خویش اندیشه کن.
گفتم :من و نیکبختی چه نسبتی با هم داریم!
گفت:تو را حکمت آموختم که نیکبخت باشی.
گفتم:حکمت تو را فراموش کردم .
گفت:تو از بیخبران بودی و حاجت دل برآوردی.
گفتم:خبر از بیخبری خود نداشتم .
گفت :چه سان گویی که آواز عشق شنیدی و بوق وکرنا،بردستان برهنه از عشق و معرفت آویزان کردی و بر ثلاله ی معرفت خط بطلان کشیدن.
گفتم:وای بر من !مگر مرا معرفتی بود و من ندانستم قدر و منزلت آن را؟
گفت:باز هم نیک اندیشی فراموش کردی .ای نادان داناتر از دیگران.
گفتم:چگونه تعریفی کردی مرا؟که هم نادانم و هم دانا؟
گفت:بردل مگیر که تو را از کائنات گشایش فراوان است وبسیار که اگر خوب آموزش ببینی،به جایگاه زیبای ملکوتی خویش که همانا "عرفان"می باشد می رسی.
گفتم:هیهات از آمال بی انتهای نفس.
گفت :همانا بازار مکاره فروشان عشق ،همان نفس اماره خویشتنت می باشد که اگر به خوبی مهار نشود هرگز به سود تو نخواهد بود.
شادمان زی،کز خیال معرفت سوی دل،شاد و خرامان می رسد